Net zoveel als mensen verschillen, zoveel kunnen baby’s verschillen. Mijn dochter van bijna vier was een baby die goed alleen sliep en zelfs een stuk beter sliep toen ze in haar eigen kamertje ging liggen met drie maanden. Mijn zoontje daarentegen… die sliep de eerste weken, maanden, het hele eerste jaar alleen maar zo dicht mogelijk bij mij. 

Niet jouw fout

Om te beginnen, een baby die aanhankelijk is, is niet een fout van jou als moeder. Verre van: een baby die aanhankelijk is, mag zich gelukkig prijzen dat hij de liefde en de aandacht krijgt die hij nodig heeft. En het kan nou eenmaal gebeuren dat je een baby krijgt die slaapt als een baby: met de borst in de mond en korte stukjes.

Tot een maand of zes is de slaapcyclus van een baby namelijk zo’n 40 minuten, en kan je erop rekenen dat hij vaak na die 40 minuten wakker wordt. Dat is simpelweg hoe een baby geprogrammeerd is. Als je gelukt hebt, plakt je baby soms één of twee slaapcyclussen aan elkaar, maar meer kan je eigenlijk bijna niet verwachten in de eerste weken als je borstvoeding geeft. Dat betekent dat je die eerste weken het gevoel kan hebben dat je alleen maar voedt, voedt en voedt. En dat je het gevoel hebt dat je totaal niet slaapt (dikke kans dat ook niet zo is :) )

>> Lees ook: hoe de co-sleeper en het ledikantje leeg bleven <<

Waarom plakt een baby?

Heb je wel eens gehoord van het ‘vierde trimester’? Baby’s worden zo vroeg geboren, dat ze eigenlijk alleen maar jouw nabijheid willen en nodig hebben in die eerste weken. Na maandenlang in slaap gewiegd te worden en constant voeding te krijgen, moeten ze opeens wennen aan een omgeving waarin ze niet non-stop warmte en voeding hebben.

 Jij en hij zijn één in zijn optiek: jouw lichaam is evenveel een deel van hem als zijn eigen lichaam, er is geen onderscheid.

Is je baby wat gevoeliger, dan kan het gebeuren dat hij constant alleen maar terug wilt naar jou, het liefste in je wilt kruipen. Dat resulteert in clusteren (constant aan de borst willen), huilen als hij niet bij je is, gedragen willen worden. En alleen slapen? Ho maar! 

Contact met jou geeft hem de mogelijkheid om zijn emoties te reguleren. Een baby kan dit namelijk niet zelf, maar alleen door jou. Jij en hij zijn één in zijn optiek: jouw lichaam is evenveel een deel van hem als zijn eigen lichaam, er is geen onderscheid.

>> Lees ook: Het vierde trimester: leven met een pasgeboren baby <<

Maar hoe overleef ik dat dan?

Mijn baby was zes weken oud. Ik kon mezelf niet meer herkennen in de spiegel. Ik had sinds de bevalling misschien 8 uur geslapen in totaal (oké, voor mijn gevoel), ik kon geen koffie meer zetten omdat mijn handen zo trilden en ik kon eigenlijk alleen nog maar huilen als ik probeerde te praten. Maar toch lukte het. Ik kwam erdoorheen.

Er kwam een moment dat ik diep inademde en weer besefte: ik ben meer dan de moeder van een baby die alleen maar plakt. Er is ook nog een peutertje. Ik begon me wat meer op haar te richten en probeerde energie uit haar te halen.

Ik begon te accepteren dat ik een baby had die enkel en alleen aan me plakte. Die constant een borst in zijn mond nodig had om stil te zijn. Dus ik verdiepte me in samen slapen, zodat ik dat veilig kon doen. Wist je dat er een term voor is? Breastsleeping oftewel: borstslapen. Baby-expert James McKenna stelt zelfs dat er geen borstvoeding is – alleen maar borstslapen. Daarover zal ik later meer schrijven.

Ik zorgde voor puzzels en stickervellen voor mijn peuter, die urenlang zat te stickeren op de bank terwijl ik ernaast zat met de baby aan de borst. Ik koos ervoor om elke dag iets voor mezelf om te doen, om op te laden.

Het gaat voorbij

Mama, ik weet dat je nu het gevoel hebt dat je niet meer kan ademen. Ik weet dat je trilt van wanhoop en vermoeidheid. Ik weet dat je misschien wel afreageert op je peuter, die ook niet weet wat er aan de hand is – ik weet dat ik dat deed.

Ik weet dat je opziet tegen de avond en de nacht – omdat die niet de verlichting biedt die je zo nodig hebt. Sterker nog, de nachten zijn het zwaarste moment waar je momenteel doorheen moet. Ik kon ’s avonds huilen van wanhoop als mijn man ook naar bed ging (in de logeerkamer), omdat ik wist dat ik weer een nacht door moest brengen met de baby.

Er zijn nachten geweest dat ik wegliep, uit de slaapkamer, uit het huis, om met mijn blote voeten in het natte gras te staan en te ademen tot ik weer rustig was. Dan hoorde ik even mijn baby niet huilen, want de deuren waren dicht. En met twee minuten rende ik weer terug om hem vast te houden.

Maar het gaat voorbij. Het voelt niet zo, maar het gaat ècht voorbij. En er komt een moment dat je je draai weer vindt. Tot die tijd: laat alles los. Laat het huishouden los, laat dingen die je ‘moet’ los, en ga mee met deze periode. Hij is ontzettend zwaar… en ook met een paar maandjes voorbij.

Er komt een moment dat je weer ademen kan. Er komt een moment dat je weer eens lacht. Het komt goed. Vraag hulp, zoek steun. Je bent niet alleen. Echt niet. Er zijn zoveel meer moeders die hierdoor heengaan. Mama, je doet het geweldig. Het komt goed. Je bent niet alleen…

>> Lees ook: Mama, word eens wakker alsjeblieft? <<