Is het opgevallen dat vrijwel alle adviezen die aan ouders worden gegeven, erop gericht zijn om een probleem op te lossen bij het kind? Er wordt gekeken naar de situatie, en een oplossing gegeven waarin de baby, peuter of kleuter zich moet aanpassen. Er wordt gekeken naar wat de ouder nodig heeft, en hoe het kind zich daaraan aan moet passen. Het is veel waardevoller om informatie te geven over de ontwikkeling van een kind.

Zou het niet verlossend zijn om het idee los te laten dat alles met kleine kinderen een ‘probleem’ zou zijn? Zou het niet verhelderend zijn om te kijken wat de natuurlijke ontwikkeling is van een kind? En zou het niet fijn zijn om steun en herkenning te krijgen, in plaats van nòg een advies te horen wat je beter kan doen?

Voor elk ‘probleem’ zijn talloze boeken geschreven over hoe een ouder een kind iets kan leren. Maar vaak gaan deze adviezen voorbij aan hoe een kleintje zich ontwikkelt. Een paar voorbeelden:

Mijn baby van twee maanden slaapt niet door

Het advies? Je moet je baby alleen laten slapen. Of flesvoeding geven. Of de voeding indikken. Of vast voedsel geven. Of laten huilen. Of inbakeren. Of de kamer koelen. Of de kamer warmer maken. Niet snurken. Een zetpil geven. Stoppen met borstvoeding. Wegleggen en pas na 12 uur weer binnenlopen.

Er zijn ondertussen zoveel boeken geschreven over hoe je een baby moet leren zelf in slaap te vallen. Doe je dat niet, dan zal je baby nooooit zelf in slaap kunnen vallen en zal je hem als hij 48 is, nog steeds moeten wiegen voor je hem stil weg kan leggen.

Maar wat nou als een baby slaapt als een baby… en dat betekent dat hij elke anderhalf uur wakker wordt, en soms wel elke 40 minuten? Wat nou als je zou horen ‘bah, wat vervelend, dat herken ik!’. En als je wist dat slaap, net als alle andere dingen, gewoon een persoonlijke mijlpaal is die je kind vanzelf bereikt? De ene als hij 6 maanden is en de ander… nou ja, als hij 3 jaar is.

Mijn peuter heeft driftbuien!

Peuterdriftbuien: het lijkt alsof de wereld vergaat tijdens een driftbui. Voor je kleintje voelt het waarschijnlijk ook zo. Vaak triggert het ook in jou als moeder wat, waardoor je boos en geirriteerd kan reageren op zo’n ogenschijnlijk kinderachtige driftbui.

Veel advies is erop gericht om een kind te leren dat ze hun zin niet krijgen met zo’n bui. Een time-out, in de hoek, een tik op de vingers, naar de kamer sturen: als het kind maar uit de buurt gaat en leert wat hij fout heeft gedaan. De volgende keer laat hij het vast wel uit z’n hoofd.

Behalve dan… dat een kind er niets van leert om alleen gelaten te worden in zo’n driftbui. Wat als je wist dat een kind van drie simpelweg niet in staat is tot zulke emotieregulatie en zelfreflectie? Dat een driftbui niet voortkomt uit kwade zin van een kind, maar vaak uit vermoeidheid, honger of het gebrek aan connectie met jou? Dan kan je door je knieën zakken en je armen om je kleintje heenslaan, en erkennen dat het inderdaad jammer is dat het eten niet is zoals hij hoopte. En dan leert hij vanzelf dat het niet altijd gaat zoals hij wil, maar dat alles wel goed komt.

Mijn baby huilt als ik hem niet vasthoud

Helaas, baby’s huilen. De wereld waar een baby in komt is zo anders dan dat hij gewend is in de buik, dat bijna het vreemd is dat hij niet de hele dag huilt.

Natuurlijk probeer je pijn weg te nemen en oorzaken uit te sluiten, maar er komt een punt dat je gewoon moet erkennen dat het is zoals het is: je baby is alleen stil als hij dichtbij je is. Dat is geen hogere wiskunde, dat is een natuurlijke reactie op de grote, vreemde wereld waarin jij zijn anker bent (wel eens van het vierde trimester gehoord?).

Maar de hoeveelheid aan producten en adviezen om je baby weg te kunnen leggen is onvoorstelbaar – hij moet toch alleen kunnen slapen en spelen?

Je eigen weg kiezen

Als je een baby krijgt, een peuter opvoedt of een kleuter de wereld instuurt (nou ja, naar de speeltuin op de hoek van de straat), dan is er altijd wel iets. Veel dingen worden een probleem genoemd, terwijl het in feite niets anders is dan de ontwikkeling van je kind.

Door los te laten hoe het moet zijn volgens sommige boeken, het consulatiebureau en de media, komt er ruimte om te genieten van hoe het is. Soms zal je kind erbij lopen als Spiderman omdat hij weigerde om iets anders aan te trekken. Dat is geen probleem, dat is verstandig kiezen wat het je waard is om daar ruzie over te maken.
En als andere ouders daar een probleem mee hebben en een oplossing voor aandragen… dan is dat hun probleem. “Ooooh, ik weet nog dat mìjn zoontje alleen maar in die kleding wilde lopen. Toen heb ik ________ gedaan en nou laat hij dat wel uit zijn hoofd.”

Er is niemand die jouw weg kan kiezen, dat kan je alleen zelf. Je kan kiezen om zo dicht mogelijk bij jezelf en je kleintje te blijven. En nee, dat is helemaal niet makkelijk, omdat natuurlijke opvoedadviezen vaak niet passen bij de maatschappij waarin we leven. Weinig mensen hebben het geduld om door hun knieën te gaan en zich te verplaatsen in het kind. Maar het levert wel een manier van ouderschap op waar je achter kan staan. Het is namelijk van jezelf.