Moeder zijn is helemaal niet makkelijk. Moeder zijn betekent dat er woede op je afgereageerd wordt. Dat je soms klappen incasseert waar een bokser knock out van gaat. En toch doen we het allemaal, uit liefde. Maar er komen momenten dat we het niet goed kunnen hebben en we zelf ook kwaad worden. Het is zo belangrijk om dan zelf rustig te worden voor we weer tegen onze kinderen spreken. Hoe ziet een plan om zelf te kalmeren eruit?

Zoals ik al eerder schreef, is jouw reactie bepalend voor de reactie van je kind. Als je je mee laat slepen in de driftbui van je kind, is de kans groot dat ook je kleintje meer in paniek raakt. Het is daarom belangrijk om voor jezelf de identificeren wat je negatieve gedachten zijn die opkomen als hij een driftbui heeft.

Negatieve gedachten als ‘ik heb hier geen tijd voor’ of ‘ik kan dit helemaal niet aan’, zorgen voor een soortgelijke reactie. Ze maken het lastig om je geduld te bewaren, en zorgen ervoor dat je nog kwader kan worden dan die peuter die tegenover je op de grond ligt te gillen.

Negatieve gedachten omdraaien

Als er negatieve gedachten opkomen, probeer ze gelijk te stoppen en er een positievere gedachte tegenover te stellen. Bijvoorbeeld: ‘Ik kan niet dit aan’. Natuurlijk kan je het wel aan, zelfs als het niet zo voelt. Probeer de gedachte om te zetten naar ‘dit is lastig, maar ik kan dit aan’. Alleen al het wijzigen van gedachten, kan ervoor zorgen dat je beter je kalmte te bewaren.

Het is geen noodgeval

Vertel jezelf dat het geen noodgeval is. Ja, je moet op tijd de deur uit en nog een hoop dingen doen, maar het is geen noodgeval. Als je iets als noodgeval opvat, schieten je gedachten terug naar je ‘reptielenbrein’. Simpel gezegd: je vecht, vlucht of bevriesmodus. En vaak zal in het geval van je peuter de vechtmodus worden geactiveerd.

Dit zorgt ervoor dat je een shot adrenaline krijgt om te ‘overleven’. In deze modus is het moeilijk om weer te kalmeren – kijk maar naar je peuter, die zit er ook in tijdens een driftbui. Rationele gedachten zijn moeilijker te formuleren en op te volgen.

De adrenaline zorgt ervoor dat je zal schreeuwen, boos worden, met deuren gaat slaan. Kortom: dat je een eigen driftbui krijgt. Het enige dat je peuter hiervan leert is dat het inderdaad normaal is om zo te reageren als je onder druk komt te staan… en dat is nou precies het gedrag dat we niet willen leren.

Een stappenplan om te kalmeren

  1. Stop je negatieve gedachten zodra ze beginnen
  2. Herhaal positieve gedachten net zolang tot je ze gelooft
  3. Loop even weg als je dat nodig hebt om tot jezelf te komen: het is zelden een noodgeval waar je direct op hoeft te reageren.
  4. Schud hard met je handen, alsof je ze droog schudt na het handen wassen. Dit laat spanning vrijkomen.
  5. Helpt dat niet? Laat koud water over je polsen lopen tot het je kalmeert.
  6. Adem. Adem bewust en diep in via je neus, laat je adem langzaam ontsnappen via de je mond. Hiermee geef je je lichaam het signaal af dat er niks ernstigs aan de hand is en neemt de aanmaak van adrenaline af.
  7. Vraag je af wat je kind nodig heeft. Probeer je in te leven in zijn situatie.

Helpt dit bovenstaande niet voldoende om tot rust te komen? Stap dan even uit de situatie. Soms betekent dat dat je een brullende peuter achterlaat. Het is echter beter om even weglopen en rustig terugkomen, dan je mee laten slepen in het gevecht.

Het is persoonlijk

Probeer voor jezelf dingen te vinden die je kalmeren. Als je merkt dat dat een kop thee is, dan is dat zo. Leg aan je kind uit dat je het er graag over wilt hebben, maar dat je nu te boos bent om erover te praten. Zoals ik al zei: het is zelden een noodgeval.

Als je na een paar minuten erop terug komt, kan je veel beter formuleren wat er mis ging, waarom je het gedrag niet leuk vindt en wat er veranderd moet worden. Het voorkomt dat je dingen zegt waar je na een paar minuten weer spijt van hebt.

Een voorbeeld zijn

Kinderen leren het meest van het voorbeeld dat we geven, niet van de dingen die we zeggen. Je mee laten slepen in een driftbui kan op dat moment ‘goed’ voelen, maar het leert je kind niet veel. Eruit stappen, kalmeren en daarna er rustig over praten is een voorbeeld dat we ons kind veel liever geven. Het is echter ook veel moeilijker.

Als ouder groei je net zo veel – en soms zelfs meer – dan je eigen kind. Een kind leert je wat je triggers zijn, waar je je geduld van verliest. En het is aan jou om zelf te leren het voorbeeld te zijn dat je wilt.

Natuurlijk gaat het soms mis: groeien en leren doet pijn en kost moeite. Geef jezelf hierin ook de ruimte en verzand niet weer in negatieve gedachten als ‘ik kan ook helemaal niks’. Als ouder groei je samen met je kind, en leren gaat met vallen en opstaan. En op een dag komt er een succes, en dan nog één, en nog één. Het komt vanzelf. Laat het los, en probeer het voorbeeld te zijn dat je wilt.

>>> Wees een goed voorbeeld voor je kind: ze zijn het waard <<<